Vlaamse vleeskonijnen lijden vreselijk

In België zitten er in totaal 700.000 vleeskonijnen opgesloten in schuren. Het zou gaan om 400.000 dieren in parkkooien en nog eens 300.000 zouden in verrijkte kooien zitten.

Ongeacht het systeem komen deze dieren nooit buiten, zien geen daglicht, kunnen niet graven, hebben onvoldoende schuil- en knaagmogelijkheden, eten eenzijdig voer, leven boven hun eigen uitwerpselen, zijn blootgesteld aan constant lawaai van ventilatie, muziek en rammelende kooien, en leven in onnatuurlijke groepsverbanden.

“De konijnenhouderij kan op geen enkele wijze voldoen aan de natuurlijke behoefte van deze dieren,” geeft Van Campenhout aan. “Dit systeem hoeft geen verbeteringen, maar afschaffing”.

De klassieke batterijkooien voor konijnen waren toegelaten tot en met 31 december 2019. We horen graag van de regering of er gecontroleerd is of alle gaas-bodem-systemen nu ook daadwerkelijk verdwenen zijn.

Tot en met 31 januari 2024 zijn naast de parkkooien ook nog de zogenaamde verrijkte kooien toegelaten. In Vlaanderen zouden nog slechts drie fokkers werken met verrijkte kooien, maar hierbij gaat het nog steeds om honderdduizenden dieren. De rest, zo'n 17 fokkers, zou omgeschakeld zijn naar parkkooien. “Parksystemen redden echter geen konijnenlevens,” zegt Van Campenhout. “Onderzoekers van Animal Rights in Nederland filmden juist het meest schokkende konijnenleed bij parkhuisvesting.”

Dit is bij de Vlaamse overheid bekend. In februari 2018 antwoordde Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts op vragen van Bart Caron (Groen): “Het sterftecijfer bij konijnen ligt inderdaad rond de 20 tot 25 procent, en dat is inderdaad hoog, maar het is niet zo dat het sterftecijfer in klassieke kooien hoger ligt dan bij parkhuisvesting. Daar is dus geen causaal verband. Het valt dus ook niet te verwachten dat een versnelde omschakeling naar parkhuisvesting een impact zal hebben op het sterftecijfer, tot mijn spijt.”

Vleeskonijnen worden niet ouder dan tien tot elf weken, de leeftijd waarop ze naar het slachthuis gebracht worden. De eerste 5 weken daarvan zitten de jongen krap behuisd bij hun moeder. Alleen de korte tweede helft van hun leven kunnen de jongen in parkkooien.

De voedsters (moederdieren) en de rammen (mannetjes die voor het sperma zorgen) nagenoeg nooit. “Het woord ‘parkkonijn’ is een misleidende marketingtruc om mensen een goed gevoel te geven bij het kopen van een gruwelijk product”, zegt Van Campenhout.

29 januari tot 5 februari roept VLAM, promotor van producten van de Vlaamse landbouw, tuinbouw en visserij, uit tot ‘De week van het konijn’. Begin 2019 meldde VLAM dat uit cijfers bleek dat meer dan 80% van de Belgische gezinnen nooit konijn koopt. Vooral jongeren laten het links liggen. Terwijl één op de drie 65-plussers nog wel eens konijn kocht in de supermarkt of bij de slager, was dat bij de twintigers nog maar 2%. Bij nagenoeg alle consumenten onder de 30 jaar komt konijn thuis nooit op het bord, terwijl meer dan 80% van het volume aan konijnenvlees door 50-plussers wordt gekocht.

In mei 2019 moest VLAM, ondanks eerdere campagnes, nog lagere cijfers melden: In 2018 kochten slechts 17 Belgische gezinnen op 100 minstens één keer konijnenvlees. Een jaar eerder ging het nog om 19 gezinnen, en sinds 2002 is het aantal kopers van konijnenvlees meer dan gehalveerd. Het aangekochte konijnenvlees voor thuisverbruik daalde in 2018 naar amper 220 gram per capita. Een verouderd imago en de hoge aaibaarheidsfactor van een konijn spelen deze vleessoort parten, volgens VLAM.

Naar aanleiding van maatschappelijke kritiek heeft de konijnensector ingezet op ‘betere' huisvestingssystemen met welluidende namen als ‘verrijkte kooien’ en ‘parkhuisvesting’. “In realiteit beantwoorden ook de nieuwere huisvestingsnormen in de verste verte niet aan de natuurlijke behoeften en gedragingen van konijnen en brengen ze de massale sterfte van konijnen in dit systeem niet naar beneden”, zegt Van Campenhout. ”Ook het meest recente rapport van EU organisatie EFSA trok als voornaamste conclusie dat de ‘experts’ en de wetenschappelijk literatuur eigenlijk nauwelijks iets weten over konijnenbehoeften en -welzijn."

De enige manier om dierenleed in de konijnensector een halt toe te roepen, is ervoor kiezen om geen konijnenvlees meer te eten en deze genadeloze industrie af te schaffen.

Eind juli 2020 kondigde Dierenwelzijnsminister Ben Weyts aan dat alle 'kweekkonijnen' (voedsters en rammen?) ten laatste tegen 2025 verhuizen naar 'verrijkte parken'. ¹ 'Vleeskonijnen' worden geslacht rond de leeftijd van 12 weken; 'kweekkonijnen' worden iets langer gehouden om 'vleeskonijnen' te 'produceren'. Op dit ogenblik moeten alleen de 'vleeskonijnen' gehouden worden in ‘verrijkte parken’: groepshuisvesting met wat meer ruimte. Kweekkonijnen kunnen nog altijd gehouden worden in kleine en individuele kooien. Waar een vrouwelijk kweekkonijn vandaag over ongeveer 3000 cm² beschikt, zal zij in de toekomst over een minimale oppervlakte van 6000 cm² beschikken. 'Parken' zijn verder uitgerust met tunnels (PVC pijpen) en knaagmateriaal (houtblok).

Nog steeds zullen deze dieren geen daglicht zien, niet naar buiten mogen, niet kunnen graven of in natuurlijke familiegroepen leven, laat staan hun leven uitleven. Deze maatregelen dienen ter verbetering van het imago van een volstrekt immorele industrie en om de consument zand in de ogen te strooien. Animal Rights eist afschaffing van de konijnenfokkerij!