Tientallen jaren martelen van aapjes voor MS-medicijn leidt tot niets (dan dode aapjes)

EAE is een diermodel van hersenontsteking. EAE kan worden geïnduceerd bij een aantal diersoorten, waaronder muizen, ratten, cavia's, konijnen en primaten. Het wordt algemeen bestudeerd als een diermodel van ziekten van het het centrale zenuwstelsel bij de mens, waaronder multiple sclerose (MS).

Hoewel EAE aspecten van MS bevat is het zeker niet hetzelfde als MS. EAE zou bijvoorbeeld veel meer lijken op Acute Disseminated Encephalomyelitis (ADEM), een auto-immuunziekte van de oogzenuwen, de hersenen en het ruggenmerg, dan op MS. Ook is het tijdsverloop van EAE totaal anders dan dat van MS. ¹

Een 2007 artikel in Nature zegt over EAE dat in sommige gevallen ernstige complicaties van de therapie niet voorspeld werden door dierproeven: “Ondanks de grote voordelen van EAE als een model van multiple sclerose, heeft het kritiek gekregen vanwege het grote aantal potentiële therapieën die veelbelovend waren in het model, maar geen klinische werkzaamheid bij multiple sclerose konden aantonen. Van groter belang zijn de interventies (opzettelijke acties die zijn ontworpen om te resulteren in een uitkomst) ontwikkeld in het model die significante klinische complicaties veroorzaakten die niet konden worden voorspeld op basis van de experimentele resultaten bij dieren.” ¹

Toch durven de onderzoekers (opnieuw) te beweren dat “Een potentieel lange termijn voordeel van dit onderzoek is dat het bijdraagt aan de mogelijkheid om nieuwe kandidaat-geneesmiddelen te ontwikkelen en te testen voor MS”. In deze zin zit zoveel twijfel (‘potentieel’, ‘lange termijn’, ‘bijdraagt aan’, ‘mogelijkheid’) verborgen dat het er op lijkt dat de onderzoekers zelf niet eens in hun werk geloven.

Als ze daarom zeggen dat hun onderzoek gaat bijdragen “aan de bestaande kennis over de ziekte MS en over hoe we deze ziekte kunnen behandelen en voorkomen.,” lijkt het Animal Rights even aannemelijk dat het gaat bijdragen aan hun gebrek aan kennis over MS.

De penseelaapjes krijgen injecties onder de huid om EAE te induceren. Er wordt hen een medicijn toegediend (via injectie of via het eten). Hierna zal er bij de aapjes regelmatig bloed af worden genomen, om de bloedsamenstelling (cellen en chemische stoffen) te bepalen en/of om de veiligheid van het medicijn te onderzoeken.

Sommige aapjes zullen onder verdoving een MRI (magnetic resonance imaging) en/of een PET-CT (positron emission tomography - computed tomography) scan ondergaan om de pathologie (de studie van het ontstaan en het verloop van ziekten) en biologische processen te bestuderen in het brein.
De penseelaapjes worden daarvoor verdoofd door middel van prik-anesthesie, niet ten behoeve van de dieren, maar om ervoor te zorgen dat ze goed stil blijven liggen.

De maximale mogelijke duur van een EAE procedure is 140 dagen; daarna worden de penseelaapjes vermoord om de hersenen en andere organen te onderzoeken op pathologie en de werking van de medicatie.

De dieren zullen stress en pijn ondervinden als gevolg van de injecties en de ziekteverschijnselen bijbehorend bij EAE, zoals verlamming en verminderde bewegingsvrijheid. Als dieren verlamd raken aan twee of meerdere ledematen worden ze afgemaakt “om ernstig ongerief te voorkomen.” Dat noemen onderzoekers het ‘humane eindpunt’.

Dat ‘humane’ is echter niet de prioriteit daar “het wel nodig is dat de wetenschappelijke doelen van het experiment gehaald kunnen worden (zoals het testen van de werking van een medicijn).”

Bij ernstige gedragsafwijkingen of ernstig gewichtsverlies besluit men of behandeling nodig is, of dat het aapje wordt afgemaakt (“uit een studie moet worden genomen”). "In het geval van EAE in de marmoset is het humane eindpunt bepaald op incomplete verlamming van twee ledematen.”

De onderzoekers beweren in hun aanvraag dat “er alleen therapieën [worden] getest waarvan er een hoge kans is dat deze werken voor mensen met MS.” Dit lijkt Animal Rights een klinklare leugen.

Dit EAE model werd voor het eerst geïntroduceerd in de jaren dertig van de vorige eeuw, en het BPRC gebruikt het sinds 1998. Al in 2002 melde de Erasmus Universiteit Rotterdam dat "Ondanks tientallen jaren van intensief onderzoek is de primaire oorzaak van MS nog steeds onbekend en bestaat er geen curatieve behandeling.” ¹ Daaraan is 20 jaar later nog niets veranderd.

Het tientallen jaren martelen en vermoorden van dieren heeft niets opgeleverd.

De redacteur van het British Medical Journal, Dr. Fiona Godlee, stelt de vraag “Hoe voorspellend en productief is dieronderzoek?" ¹ In hetzelfde tijdschrift vraagt Dr. Pandora Pound: "Levert dierproeven-onderzoek voldoende bewijsmateriaal om een hoeksteen van biomedisch onderzoek te zijn?” ² Professor Michael Bracken zegt: “Voor elke 100 onderzoeksprojecten leidt slechts de helft tot gepubliceerde bevindingen. Van die 50 heeft de helft aanzienlijke ontwerpfouten, waardoor hun resultaten onbetrouwbaar zijn. En van die 25 is de helft overbodig of onnodig vanwege eerder werk.” ³

Zomaar wat voorbeelden dat de laatste jaren ook het verzet binnen de wetenschappelijke gemeenschap tegen dierproeven toe neemt.

Onlangs heeft het BPRC weer een aanvraag gedaan, ditmaal voor 108 aapjes voor de komende 30 maanden. Naast het onrecht dat dierproeven in zijn algemeenheid vertegenwoordigen en het feit dat het onderzoek tot nu toe weinig tot niets heeft opgeleverd, blijkt uit de aanvraag ook dat de onderzoekers de lijdensweg die de apen hiervoor moeten doorstaan slechts als "matig ongerief" beschouwen. Onacceptabel, vindt Animal Rights, en is in beroep gegaan tegen de aanvraag.

Animal Rights vraagt de rechter om deze experimenten stil te leggen en de onderzoekers rekenschap te laten afleggen. Een van de bezwaargronden die Animal Rights aanhaalt, is dat de proeven niet matig, maar ernstig ongerief veroorzaken. Dezelfde proeven worden bij muizen wel als ernstig ingeschat in de Richtlijnen van de Europese Commissie. Door deze zaak voor te leggen aan een rechter hoopt Animal Rights een precedent te kunnen scheppen voor toekomstige aanvragen.

Animal Rights is tegen iedere vorm van dierproeven. Het is een morele nullijn die niet overschreden mag worden. Er moet ingezet worden op alternatieven.