Stalbranden en verzekeringen

Vanwege de als maar voortdurende stalbrandenepidemie en het vernietigende rapport van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid dat stelt dat boeren en overheid niet of nauwelijks maatregelen nemen om stalbranden te voorkomen, wordt vaak de terechte vraag gesteld: Hoe kan het dat die veestallen nog verzekerbaar zijn?

De agrarische sector heeft vooral door de stalbranden te maken gekregen met een strengere acceptatieplicht van verzekeraars. Met name in de intensieve veehouderij. Het gevolg: verzekeren wordt moeilijker.

Publiciteit
De publiciteit die stalbranden tegenwoordig met zich meebrengen en de maatschappelijke onrust en onbegrip hierover, worden ook bij de verzekeringsmaatschappijen gevoeld. Ook het ontbreken van maatschappelijk draagvlak voor de megastallen speelt hierin mee.

Veranderde regelgeving
Daarnaast is er veranderde regelgeving. In 2016 ging de Solvency-II wetgeving in. Een Europese richtlijn met als doel ervoor te zorgen dat verzekeraars per branche voldoende geld achter de hand hebben. Opgetreden verliezen in de ene branche, bijvoorbeeld de vee-industrie, mogen niet meer worden gecompenseerd met winsten uit een andere branche. Mede hierdoor wordt het voor de toezichthouder meetbaarder en overzichtelijker. Grote schadeposten als stalbranden komen bovendrijven en tikken harder aan.

Verzekeraars kijken nu nog meer naar het premievolume in een branche en de uitgekeerde schadebedragen. Als een schade zwaar doortikt in het premievolume, dan wordt het acceptatieproces selectiever. Zo ontstaat langzaamaan de onverzekerbaarheid van veestallen.

Aantal branden en slachtoffers daalt niet
Het Verbond van Verzekeraars meldt dan ook dat het animo om stallen te verzekeren afneemt onder verzekeraars. Ook de verzekeraars zien dat het aantal branden en dierlijke slachtoffers nog steeds niet afneemt. “Vanuit de sector wordt vrijwillig geprobeerd om de stallen veiliger te krijgen. Mocht dit niet werken, dan is het goed denkbaar dat de verzekeraars zullen pleiten voor extra wetgeving om het aantal dierlijke slachtoffers terug te dringen,” vertelt woordvoerder Oscar van Elferen aan Nieuwe Oogst. Ook de verzekeringsbranche zou ondertussen moeten weten dat vrijwilligheid in de vee-industrie nooit iets oplevert.

Wetgeving
Verzekeraars mogen zelf voorwaarden stellen op het gebied van brandveiligheid, maar ze mogen er van de mededingingsautoriteit onderling geen afspraken over maken. Dit is dan ook de reden, naast morele armoede, dat de verzekeringsmaatschappijen falen in het stellen van strengere eisen. Als de competitie daarin niet meegaat, verlies je klanten. Via wetgeving kunnen er wel landelijke voorwaarden gesteld worden.

Deze wetgeving is door het ministerie van Landbouw en de afgelopen 4 jaar door demissionair minister Schouten, tegengehouden en gesaboteerd. Na het rapport van de OvV kwamen er wat vage beloften los. Eerst zien dan geloven.

Animal Rights
Als het aan Animal Rights ligt, stappen we af van het gezemel over een extra brandmelder, een sprinklerinstallatie, vluchtwegen, brandwerend materiaal, etc. Dit zijn opnieuw pogingen om verbeteringen aan te brengen in een systeem dat moreel failliet is.

We zien met de uitstoot van broeikasgassen en stikstof keer op keer dat het inzetten op technologie ook gewoon niet werkt; het levert zelden of nooit wat er beloofd en verwacht wordt. Sterker nog: de technologie die emissie-beperkend moet werken, zoals bijvoorbeeld luchtwassers, zorgt weer voor een afnemende brandveiligheid.

Levenslang opgesloten dieren zullen niet vluchten; als de brandmelder af gaat is het meestal te laat voor de dieren; zo ook wanneer de sprinkler opstart.

We moeten eenvoudigweg stoppen met het opsluiten van dieren. Het is zo simpel!