Undercover in de vleeskippensector: een getuigenis

Geboren in een harde wereld

Het hele proces begon eigenlijk niet in de broederij zoals ik eerst dacht. Op hetzelfde bedrijf stonden ook een tiental schuren waar kippen en hanen opgesloten zaten. De hanen moesten de hennen bevruchten voor de productie van broedeieren. De dieren zaten allemaal op elkaar gepakt.

Het feit opgesloten te zitten en nooit het zonlicht te kunnen zien, samen met de stress van met duizenden dieren dicht op elkaar te moeten leven, zorgde voor veel onrust en angst bij hen. De hennen hadden het extra zwaar te verduren. De hanen zijn stevig gebouwd en het gaat er ruw aan toe bij de paring. Dagelijks waren er sterfgevallen onder de dieren.

Video: Harde beelden uit de vleeskippensector: dit komt aan het licht dankzij undercoverwerk

Na 21 dagen kwamen de kuikentjes ter wereld in een donkere broedkast. Het eerste licht zagen ze uiteindelijk pas wanneer de deuren van de machine werden geopend. Dat was meteen ook het moment dat ze vanuit hun veilige ei in de handen terecht kwamen van mensen die niet het kleinste beetje empathie hadden met deze jonge dieren.

Vaak gebeurde het dat men tijdens het sorteren van de kuikentjes onvolmaaktheden en afwijkingen opmerkte waarna hun korte leventjes abrupt werden beëindigd door hun nekjes op de rand van de transportbak te breken.

Als afval weggegooid

Nadat de dieren gesorteerd waren werden de kratten met lege eierschalen geledigd. Tussen die lege eierschalen zaten er echter nog kuikentjes verscholen, die later dan hun soortgenoten ter wereld waren gekomen en waardoor ze als zwakker en bijgevolg als afval werden beschouwd. Soms haalde men de diertjes van tussen de eierschalen, waarna ze in een emmer met water werden verdronken.

Meestal echter werd de inhoud van de kratten gewoon in een grote container gedumpt waarna men met een gietijzeren stamper alle eierschalen waartussen tientallen kuikentjes aan het piepen waren voor hulp, verbrijzelden. Sommigen onder hen hadden het geluk onmiddellijk te sterven door een zware klap op hun hoofdje, maar de meesten onder hen overleefden waarna ze voor dood werden achtergelaten. Ik kan niet zeggen waaraan ze uiteindelijk stierven, maar ik weet wel dat het een zeer langzame en pijnlijke dood was.

Dit onrecht is op zich al gewoonweg wreed en wraakroepend, maar wat steeds opnieuw door mijn hoofd ging was de gedachte dat deze kleine diertjes nooit hun moeder hadden gezien, nooit de moederliefde hadden gekend, nooit het warme gevoel van beschermende moederlijke zorg hadden mogen voelen.

Dat allemaal terwijl ik wist dat een moederhen en haar kuikens een sterke band hebben: de kip communiceert reeds met het kuiken wanneer ze nog in het ei zit, ze toont aan haar jongen hoe ze een stofbad moeten nemen, wat ze wel en niet mogen eten. Hoe ze bij de moeder warmte en beschutting zoeken... die gedachten maakten het allemaal alleen maar erger.

Vetgemest voor het slachthuis

Wanneer de kuikens klaar zijn voor transport worden ze, afhankelijk van het ras, getransporteerd naar bedrijven waar de kip in een ongewoon snel tempo het slachtgewicht bereikt. Door selectie, eiwitrijke voeding en kunstlicht word de groeisnelheid gemanipuleerd en geforceerd. Bijgevolg ontwikkelen de dieren een onevenwichtige lichaamsbouw waardoor velen niet meer kunnen stappen en sterven. Ook hier worden ze verplicht met duizenden dicht op elkaar te leven wat opnieuw resulteert in stress en angst.

Door de uitwerpselen van al deze dieren ontstaat er in de stal een lucht gevuld met ammoniak die het voor de dieren moeilijk maakt om te ademen. Ook de grote hoeveelheid stof in de lucht maakt de omgeving voor de dieren alleen maar ondraaglijker.

Ik zal nooit snappen hoe mensen zo harteloos kunnen zijn ten opzichte van dieren. Gelukkig komen steeds meer mensen tot het besef dat dieren een beter leven verdienen. Eens mensen inzien dat dieren levende wezens zijn met een persoonlijkheid en gevoelens, dan kiezen ze er bewust voor om dieren niet langer te gebruiken als producten.

Uiteindelijk willen dieren net hetzelfde als mensen, namelijk een waardig leven zonder angst en pijn, voor zichzelf en voor hun nakomelingen.