Jacht in Wallonië

In Wallonië is de jachtwetgeving heel wat soepeler dan in Vlaanderen. Er zijn maar liefst 16 soorten geclassificeerd als jachtwild: damhert, ree, edelhert, everzwijn, moeflon, fazant, patrijs, haas, meerkoet, houtsnip, vos, houtduif, konijn, canadagans, wilde eend en wintertaling. Om te mogen jagen heeft een jager uiteraard een jachtvergunning nodig en het jachtrecht op de terreinen waar hij wil jagen. De jachtrechthouder kan ook gasten uitnodigen, dit is een veelvoorkomende praktijk bij jagers waarbij niet alleen vrienden, maar ook zakenpartners worden uitgenodigd voor de jacht.¹

In 2019 vroegen er in Wallonië 19.042 jagers een jachtvergunning aan. De jacht zit in Wallonië de laatste 20 jaar in de lift. Ook veel Vlamingen en Nederlanders beschikken in Wallonië over een jachtlicentie, precieze cijfers zijn hier voorlopig niet van voorhanden.²

Het is verboden te jagen op dieren op een afgesloten terrein. Om te mogen jagen is ten noorden van Samber en Maas ten minste 25 hectare, en ten zuiden daarvan 50 hectare aaneengesloten jachtgebied nodig.

De jachtopeningstijden zijn anders dan die in Vlaanderen. Voor grofwild wordt er een onderscheid gemaakt tussen aanzitjacht, bersjacht en druk- of drijfjacht. Wat valt op? Het is het hele jaar door toegelaten om te jagen op everzwijnen, konijnen en vossen. Dus ook tijdens de paartijd. Met eventuele jongen die moederloos achterblijven en dus verhongeren wordt absoluut geen rekening gehouden. Ook de jacht op wilde eend loopt nog tot eind maart, terwijl het broedseizoen al vanaf februari kan beginnen! Verder zijn er geen jachtopeningstijden vastgesteld voor het afschot van verwilderde katten, maar is het wel toegelaten deze dieren het hele jaar door te bejagen met roofvogels.¹

In Wallonië worden everzwijnen intensief bejaagd. Omwille van mogelijke verspreiding van de Afrikaanse Varkenspest en schade aan landbouw en natuur, zijn de zwijnen niet graag gezien. Jagers krijgen een quotum opgelegd van het aantal te schieten everzwijnen en boetes wanneer ze dit quotum niet halen. In 2019 werd een recordaantal van 36.286 everzwijnen gedood. De everzwijnenjacht is het hele jaar toegestaan en in Wallonië worden er niet enkel druk-, maar ook drijfjachten georganiseerd. Tijdens drijfjachten trekken drijvers en honden met veel lawaai door het bos om de zwijnen op te jagen. Ter bestrijding van AVP is nachtjacht eveneens toegestaan.¹

Het is jagers bovendien toegestaan voederplaatsen aan te leggen in de buurt van jachthutten, om zwijnen te lokken en vervolgens af te schieten. Hoewel hier heel wat kritiek op is. Het overvloedig bijvoederen van everzwijnen kan immers zorgen voor een nog hoger geboortecijfer.²

Na een jarenlange oorlog tegen het everzwijn ter voorkoming van de bestrijding van AVP, is sinds 21 december 2020 Wallonië opnieuw AVP-vrij verklaard. Dit wil zeggen dat de maatregelen in verband met bioveiligheid langzaam worden opgeheven, maar de nachtelijke jacht gaat nog steeds door.

Lees ook: Jacht helpt Afrikaanse Varkenspest verspreiden.

In Wallonië is het toegelaten klein wild en waterwild, dus fazanten, patrijzen, eenden, … in gevangenschap te kweken en dan weer uit te zetten. Het uitzetten mag enkel vanaf de dag nadat het jachtseizoen op de betrokken soort is gesloten, tot 30 dagen voordat de jacht weer opent. Er is geen meldplicht voor het uitzetten van deze dieren en cijfers worden hiervan niet bijgehouden. Ook is niet geweten wat de herkomst is van de uitgezette dieren. Er zijn bijvoorbeeld wel cijfers van het aantal ingevoerde vogels uit het buitenland, maar het is niet bekend hoeveel kwekers er zijn van jachtwild in Wallonië zelf. In 2016 werden er 113.385 fazanten en 61.000 patrijzen ingevoerd. Het is verboden groot wild zoals herten en everzwijnen uit te zetten.¹ In een reportage van RTBF uit 2021 wordt echter aangehaald dat er in het verleden, en nog steeds, groot wild wordt uitgezet.²

Terwijl in Vlaanderen het uitzetten van jachtwild verboden is, omwille van het gevaar voor de biodiversiteit, laat men dit in Wallonië juist toe omdat het goed zou zijn voor het behoud van de betrokken soorten. Dit gaat in tegen alle beschikbare wetenschappelijke bewijs. De vogels die zijn gefokt beschikken niet over dezelfde aangeboren of aangeleerde kwaliteiten als de vogels die in gevangenschap zijn geboren. Wanneer zij zich voortplanten met wilde vogels, kan dit ervoor zorgen dat de soort minder weerbaar wordt.³

Enkel voor patrijzen zijn sinds enkele jaren de regels strenger. Het aantal uitgezette patrijzen en de periode waarin ze zijn uitgezet moet worden doorgegeven. Bovendien moeten de vogels geringd worden. Uitzetten mag volgens de wet enkel om het aantal patrijzen te verhogen en alle maatregelen moeten worden genomen zodat er geen negatieve impact hebben op de gezondheid en genetische toestand van de wilde patrijzen. Wat dit inhoudt is niet gespecificeerd. Hoe kan het ook anders, het is volstrekt onmogelijk om te voorkomen dat wilde patrijzen en opgekweekte patrijzen zich met elkaar voortplanten. Er zal hoe dan ook een impact zijn!

Lees ook: Veurne: lokaal jachtverbod na uitzetten patrijzen.

Het is het hele jaar toegestaan vossen, verwilderde katten, steenmarters en bunzingen te “bestrijden” door middel van verschrikkelijke vallen. Zowel kastvallen, als pootvallen en niet-dodelijke stroppen zijn toegelaten. Pootvallen zijn vallen waarbij het dier met een van zijn poten wordt vastgezet. Volgens de wet mag dit enkel “zonder het dier te verwonden”, maar dit is in de praktijk gewoon onmogelijk. Een wild dier dat met een poot vastzit doet immers alles om weer vrij te komen, met gebroken poten, poten die uit de kom zijn of bijtwonden door automutilatie tot gevolg. Ook stroppen zijn toegelaten, maar moeten voorzien zijn van een stopmechanisme dat moet voorkomen dat het dier gewurgd wordt. Alweer een voorbeeld van greenwashing. Stroppen zijn per definitie dieronvriendelijk. Een dier urenlang vasthangen met de keel is dierenmishandeling, zelfs al is er een stopmechanisme voorzien. Dieren die vastzitten raken in de stress, ze hebben geen toegang tot voedsel, water of beschutting en zijn overgeleverd aan eventuele roofdieren. Hoe lang ze in de vallen zitten is onbekend, anders dan in Vlaanderen is niet gespecificeerd in de wetgeving hoe vaak de jager de val moet controleren.¹

In de EU worden inheemse vogelsoorten beschermd door de Vogelrichtlijn. De vogelrichtlijn beschermt in principe alle in het wild levende vogels op het Europese grondgebied. Volgens deze richtlijn is het (in beginsel) ook verboden om in het wild voorkomende vogels te doden, te verjagen dan wel te verstoren. Op deze hoofdregel bestaan echter een aantal uitzonderingen, zo is het mogelijk om bepaalde soorten te bejagen. Een lidstaat kan dus de jacht op bepaalde vogelsoorten toestaan.

Daarnaast kunnen lidstaten ook derogaties op de Vogelrichtlijn toestaan in specifieke gevallen. De lidstaat is wel verplicht hier jaarlijks verslag van uit te brengen bij de Europese Commissie. Uit deze cijfers blijkt dat Vlaanderen vrij zuinig is met het aantal derogaties, maar dat er in Wallonië al snel toestemming wordt gegeven om dieren te doden. Animal Rights verdiepte zich in de cijfers van de laatste drie beschikbare jaren.¹

De afgelopen jaren werden er in Wallonië tientallen derogaties verleenden voor het doden van aalscholvers en reigers op visvijvers en in viskwekerijen. Dit is absurd. De vogels worden gedood omdat ze natuurlijk gedrag uitoefenen, namelijk het eten van vis. De vogels hebben vis nodig om te overleven, de mensen die er vissen niet. Daarnaast werd er in Mons toestemming gegeven voor het doden van tienduizenden eksters en kauwen.

Lees ook: Wallonië schiet duizenden beschermde vogels.

Wallonië is dus ondanks zijn overvloedige natuur verre van een paradijs voor wilde dieren. Veel publiek beschikbare informatie is er niet en de mogelijkheden tot bezwaar indienen voor belangengroepen zijn beperkt. Animal Rights wil zich de komende tijd inzetten om de belangen van wilde dieren ook in dit landsdeel te verdedigen.