Mira, een leeggemolken moeder

Mijn naam is Mira. Ik werd vijf jaar geleden geboren op een zonnige lentedag. Mijn moeder heb ik maar heel even gekend. Ik herinner me nog hoe ze me schoon likte, haar warme tong op mijn zachte huidje. Niet lang daarna werd ik door mensenhanden weggehaald. Mijn moeder bleef maar in paniek loeien.

De mensen legden me in een kruiwagen en brachten me naar een klein hokje. Daar leefde ik vier weken lang helemaal alleen. Melk dronk ik van een fles die de mensen mij gaven. De eerste dagen hoorde ik soms nog hoe mijn moeder mij riep. Ik was zo bang zonder haar en wilde zo graag naar haar toe.

Ik herinner me nog dat op een dag de mensen kwamen en me een injectie gaven. Met een warme staaf werden de hoorntjes op mijn hoofd weg geschroeid. Ze zeiden dat dit belangrijk was, zodat ik niemand pijn zou doen als ik groter was.

Ik wilde natuurlijk niemand pijn doen. Maar dit deed mij pijn. De plek waar mijn hoorns zouden groeien, brandde nog pijnlijk in de dagen erna.

Toen ik vier weken oud was, verhuisde ik naar een stal waar nog andere kalfjes waren. Dat vond ik leuker dan alleen zijn, we konden samen eten en spelen. Ik hoorde dat andere kalfjes waren weggebracht naar een andere plek waar ze werden vetgemest en later geslacht.

Stiertjes kunnen natuurlijk geen melk geven en niet alle vaarsjes zijn nodig om melk te produceren. Daarom moesten ze weg.

Toen ik ongeveer 15 maanden oud was, namen de mensen mij apart. Ze bonden me vast en staken een arm in mijn achterste. Ze voelden of ik vruchtbaar was.

Daarna staken ze een rietje met zaad in me. Zo werd ik voor het eerst zwanger. Negen maanden lang voelde ik mijn eerste kalfje in mijn buik groeien. Ik keek er naar uit om voor haar te zorgen, haar te zogen en gewoon met haar samen te zijn. Toen was het eindelijk zo ver en werd ze geboren. Wat met mijn moeder gebeurde, overkwam nu mij. Het kalfje waar ik zo veel van hield, werd van me afgepakt. Ik wist wat haar te wachten stond.

De maanden daarna stond ik met mijn vriendinnen op stal. De mensen kwamen meerdere keren per dag langs om een machine aan onze uiers te hangen. Zo namen ze de melk die eigenlijk voor mijn kalfje bedoeld was. Na drie maanden was het alweer zo ver. Ik werd weer apart genomen en er werd weer zaad ingebracht. Er zou een nieuw kalfje groeien in mijn buik, dat opnieuw zou worden afgenomen. Dit doen de mensen zodat ik altijd veel melk zou blijven geven, tot wel 8000 liter op een jaar.

Maar dit keer ging het anders. Mijn kalfje werd geboren, veel te vroeg. Het was dood. Omdat ik geen kalfje had gehad, gaf ik geen melk meer. En als ik geen melk geef, wat is dan mijn nut? Geen enkel, volgens de mensen.

Enkele weken geleden werd ik apart gezet op een kleine ruimte. Ik voelde me dikker en dikker worden. Vanochtend heel vroeg kwamen ze. Ze maakten me bang en dreven me op een aanhangwagen.

Ik ben nu op weg naar een andere plek. Ik weet niet zeker waar. Als ik eerlijk ben, weet ik wel wat er mij te wachten staat, maar ik durf er niet aan denken. Ik hoop dat ik naar een betere plek ga.

Een plek waar koeien mogen samen zijn met hun kalfjes en buiten mogen grazen op de weide. Een plek waar koeien hun hele leven, twintig jaar lang, gelukkig kunnen zijn. Zou die echt bestaan?

De enige manier om moeders zoals Mira te redden en deze gruwelindustrie te stoppen is ervoor kiezen om plantaardig te eten. Animal Rights helpt je graag op weg met tips voor het vervangen van zuivel en toont je hoe je makkelijk dierlijke producten kan vervangen.