Dierenrechten boven consumentenrechten

Minister Muylle beschouwt dieren als louter koopwaar. Voor haar is er geen enkel verschil tussen een wasmachine en een dier dat een individu is en emoties en belangen heeft. Ze wordt daarin gesteund door de wet. Dieren hebben enkel rechten voor zover iemand zich hen heeft toegeëigend. Ze kunnen zelf geen aanspraak maken op rechten net zomin als een voorwerp dat kan.

Stel je koopt een hond bij een fokker, genaamd Bobby. Als Bobby ziek wordt binnen zes maanden nadat hij werd verkocht, primeert voor de wet niet zijn recht op verzorging in een vertrouwde omgeving, maar het recht van de gedupeerde consument. Bobby voldoet niet aan de verwachtingen en dus kan de consument hem inruilen voor een ander, beter exemplaar.

Laten we ervan uitgaan dat mensen dieren kopen omdat ze van dieren houden en genieten van hun gezelschap en liefde. De “niet tevreden, geld terug”-regeling toont aan dat dit wel een erg eenzijdige vorm van liefde is, waarbij het geliefde huisdier onvoorwaardelijke trouw zweert aan de eigenaar, maar op eender welk moment kan worden bedankt voor bewezen diensten.

Een van de gevolgen van deze drang naar gekochte liefde zijn impulsaankopen in dierenwinkels. Dieren worden vaak door dierenwinkels verkocht zonder zelfs maar te informeren over de basisbehoeften van het dier. Hoeveel kanaries zitten in een kooitje waar ze amper de vleugels kunnen strekken? Hoeveel konijnen slijten hun dagen in eenzaam isolement vergeten door de kinderen die al lang niet meer omkijken naar die ooit zo schattige langoor? Hoeveel ouderdieren lijden er achter de schermen om de schattige dieren in de etalages aan te leveren?

Veel van deze gekochte dieren sterven binnen enkele maanden of jaren, door de onwetendheid van hun verzorgers. Anderen worden “tweedehands” verkocht of komen terecht in een asiel dat al overvol zit met niet langer gewenste dieren.

De minister belooft te overleggen met Ani-Zoo, de vereniging voor professionele fokkers in België om een gepaste regeling uit te werken. Ani-Zoo verdedigt voornamelijk de economische belangen van dierenwinkels en -fokkers. Het ontkent het bestaan van broodfokkers en rekent onder haar partners onder andere Animals Express, woefkesranch en Blacky’s kennel, stuk voor stuk gekende broodfokkers die het niet nauw nemen met dierenwelzijn.¹ Bovendien werd een van de bestuursleden van Ani-Zoo die een dierenwinkel uitbaat in Lochristi vorig jaar opgepakt voor dierenverwaarlozing.² Dat Ani-Zoo de rechten van het dier bij de besprekingen op de eerste plaats zal stellen is dus twijfelachtig.

Animal Rights pleit voor een verbod op de verkoop van dieren. Het is niet nodig voor mensen om dieren te “bezitten”. Evenmin is het nodig om dieren tegen hun wil te fokken, te transporteren en tentoon te stellen in etalages, enkel en alleen voor het plezier en vermaak van mensen. Wel is het nodig om dieren te beschouwen als individuen die het recht hebben niet verkocht te worden. Als we dieren niet langer als goederen verhandelen, is er ook geen nood aan een garantieregeling.